Katarzyna
Polak

Pomysł na dyplom inspirowany twórczością Rafała Wojaczka zrodził się z mojego zamiłowania do jego poezji, ale głównym impulsem było natknięcie się na wcześniej nieznane mi listy poety. Lata 60., w których przyszło mu żyć, były interesującym wyzwaniem scenograficznym (zwłaszcza podróż poprzez bary lepszej i gorszej kategorii), tak samo jak zmierzenie się ze współkreującą rolą scenografii, z próbą przełożenia poezji na obraz. Mój Wojaczek jest moją próbą powiedzenia tego, jak ja odczuwam jego twórczość, jego bolesną dezintegrację, nadwrażliwość, ludzką potrzebę mitu i legendy. I ta wszechobecna biel jak gipsowe aniołki, jak w kostkę ułożone białe prześcieradła, jak mleko, kości, suknia ślubna, jak wyprawa donikąd.