Krzysztof
Stępniewski

Instalacja składa się z dwóch części. Pierwszą z nich stanowią trzy krótkie historyjki-panoramy. Ukazują one w karykaturalnym tonie stereotypowe zachowania przypisywane mężczyznom. Wraz z rozwojem każdej z historii stereotypy te zostają przetworzone, prowadząc płynnie do nieoczywistego wedle utartych norm kulturowych finału. Posługując się narracją czysto wizualną, zwracam uwagę na to, w jaki sposób na podstawie pobieżnego rzutu okiem odbieramy sytuacje i zachowania, a także w jakim stopniu, nieodłącznie, na naszą opinię wpływają stereotypy. Wyrażam w nich swój sprzeciw wobec konserwatywnego wizerunku „prawdziwego mężczyzny” i związanych z nim postaw – agresji, przemocy i nietolerancji. Na pierwszym planie, w kontrze do czarno białych grafik w tle, znajduje się cykl obrazów olejnych. Przedstawione na nich fragmenty, często zdekonstruowanego, nagiego ciała i twarzy są anonimowe, wolne od norm i stereotypów zachowań związanych z płcią. Chciałem, by stanowiły one pewną formę marzenia skłaniającego do medytacji i oddechu w oderwaniu od uprzedzeń.

Praca to cykl rysunków zrealizowanych w ramach aneksu do dyplomu. Przedstawiam na nich mężczyznę w akcie, przybierającego zróżnicowane pozy i gesty. Organiczne i wystudiowane części ciała, twarzy oraz draperii wyłaniają się z surowej płaszczyzny podłoża, sprawiając wrażenie zastygłych w ruchu. Fragmentaryczny sposób przedstawiania sylwetek w moich pracach ma źródło w fascynacji zdekompletowanymi antycznymi rzeźbami, a także niewykończonymi obrazami i rzeźbami renesansowymi. Widoczne na płytach linie tworzące siatkę stanowią swoistą formę rusztowania, na którym buduję swoje postacie.