Lena
Pierga

Głównym tematem mojej pracy jest refleksja nad udziałem normatywnych wzorców oraz figur sukcesu i porażki w kształtowaniu się podmiotowości jednostki. Praca opowiada o relacji między staraniem i poświęceniem a fantazmatyczną wizją spełnienia. Odnoszę się do kontekstu turniejów i ewaluacji. Aranżuję sytuację niekończącego się konkursu, w którym biorę udział w nadziei na wygraną. Próbuję znaleźć miarę, która okaże się odpowiednia do określenia skali powodzenia. Trud i poświęcenie budują poczucie sprawczości oraz wyjątkowości, ale ostatecznie trening przybiera formę niekończącej się pogoni za aprobatą. Forma konkursu opowiada o głębokich nadziejach połączonych z rozległym systemem tresury i kategoryczną formą weryfikacji. Natrętny charakter powtórzeń ruchów, ćwiczeń i gestów oraz multiplikacja obrazów i dźwięków są odbiciem wiecznego niedosytu, który mimo wszystko niesie ze sobą cichą nadzieję celowości. Pragnę odnaleźć szczęśliwe zakończenie, jednak mam wrażenie zamknięcia w błędnym kole powtórzeń, będących nigdy w pełni niezrealizowanym potencjałem zaspokojenia/rozwiązania.

Głównym tematem mojej pracy jest refleksja nad udziałem normatywnych wzorców oraz figur sukcesu i porażki w kształtowaniu się podmiotowości jednostki. Praca opowiada o relacji między staraniem i poświęceniem a fantazmatyczną wizją spełnienia. Odnoszę się do kontekstu turniejów i ewaluacji. Aranżuję sytuację niekończącego się konkursu, w którym biorę udział w nadziei na wygraną. Próbuję znaleźć miarę, która okaże się odpowiednia do określenia skali powodzenia. Trud i poświęcenie budują poczucie sprawczości oraz wyjątkowości, ale ostatecznie trening przybiera formę niekończącej się pogoni za aprobatą. Forma konkursu opowiada o głębokich nadziejach połączonych z rozległym systemem tresury i kategoryczną formą weryfikacji. Natrętny charakter powtórzeń ruchów, ćwiczeń i gestów oraz multiplikacja obrazów i dźwięków są odbiciem wiecznego niedosytu, który mimo wszystko niesie ze sobą cichą nadzieję celowości. Pragnę odnaleźć szczęśliwe zakończenie, jednak mam wrażenie zamknięcia w błędnym kole powtórzeń, będących nigdy w pełni niezrealizowanym potencjałem zaspokojenia/rozwiązania.