Ur. 1996. Studia: Wydział Malarstwa ASP w Warszawie (2018–2023). Zajmuje się badaniem granic malarstwa poprzez paralelę z ludzkim ciałem. Wystawy indywidualne: „Frassati – materia i pamięć”, Galeria Zielona, Łódź (2022) oraz w Warszawie (2023) „Tkanka Obrazu”, Nowe Miejsce i „Fantomy i membrany”, U-jazdowski. Wystawy zbiorowe m.in.: w Warszawie „Stany wewnętrzne”, Galeria Prześwit (2022); „Uchwycenia”, Galeria Apteka Sztuki (2023); „Summertime Sadness”, Solatorium (2023) oraz „Koszmary dziesiątki”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań (2023). Laureatka Programu Rezydencji Artystycznej, Pieńków (2023).
Wnikliwa analiza przedmiotów, które potem ścierają się w materię obrazu, doprowadziła mnie do polemiki z samym malarstwem i postrzegania obrazu wyłącznie jako przedmiot. Płótno w mojej twórczości stanowi niejako skórę – powłokę, która ma swoją jedyną, niepowtarzalną papilarność i porowatość, podobnie jak ludzka skóra jest poddana biegowi czasu i prawom biologii. Portretuję skórę człowieka w najbardziej dramatycznych momentach istnienia oraz kreuję byt, który przykrywa ciało – mimetyczne ubranie. Używane przeze mnie płótno lniane jest tkaniną, która może stać się obrazem lub ubraniem, ale również całunem, na każdym etapie jest towarzyszem ciała i ściera się z nim. Zazwyczaj jest odpowiednio uszytą tkaniną, która przybiera kształt ciała, tu zaś przeobrażone w ubranie bezwiednie przyjmuje kształt krosna i stanowi raczej metaforę człowieka i wyraża jego nieobecność.
