W mojej pracy magisterskiej analizuję zjawisko choreografii społecznej – kategorii nierozerwalnie związanej z życiem społecznym, która stosunkowo niedawno zyskała uwagę jako jeden z najważniejszych czynników konstruowania politycznej i kulturowej wspólnoty. Badając relacje między ciałami w przestrzeni publicznej, zestawiam Dionizje Wielkie ze współczesnymi imprezami techno, choreografie masowe na usługach totalitaryzmów ze spontanicznymi manifestacjami ulicznymi. Przyglądam się roli dźwięku, radia czy mediów społecznościowych w performatyce protestu. Jest to temat bliski mojej praktyce jako DJ-ki oraz organizatorki imprez benefitowych na rzecz wsparcia osób z doświadczeniem uchodźczym. Dzięki zaangażowaniu w oddolne, kolektywne inicjatywy przekonałam się, że wspólny ruch może być narzędziem oporu i emancypacji.