Bohaterką mojej pracy dyplomowej jest Liliana Lewicka – wrocławska artystka, malarka, ceramiczka i performerka. Różne okoliczności i mechanizmy sprawiły, że pomimo pionierskiego charakteru jej działań obecność artystki w historii sztuki sprowadza się do niewielu krótkich wzmianek i anegdot. Wystawę i pracę teoretyczną poprzedziła trwająca ponad rok kwerenda archiwalna i biblioteczna, niezliczone zapytania do różnych instytucji i kilka rozmów z osobami, które potencjalnie mogły spotkać ją na swojej drodze. Monografię Lewickiej stworzyłem z wielu małych cegiełek - archiwaliów, wspomnień, cytatów, reprodukcji, rozmów oraz własnych i cudzych wyobrażeń, które złożyły się na tę jedną z możliwych rekonstrukcji życia i twórczości artystki. Wystawa w Fundacji Arton była pierwszą indywidualną wystawą Lewickiej od roku 1964.

Praca jest próbą monograficznego opracowania życia i twórczości wrocławskiej artystki Liliany Lewickiej (1932–1989). Jej działania w latach 60. i 70. są pionierskimi przykładami sztuki performans oraz dematerializacji obiektu sztuki. Oryginalna praktyka artystyczna nie przełożyła się jednak w jej przypadku na rozwój kariery i środowiskowe uznanie. Lewicka przestała być obecna w polu sztuki i przez lata funkcjonowała w dyskursie na zasadzie anegdoty. Obecnie pozostaje jedną z najbardziej enigmatycznych postaci polskiej historii sztuki.