Barbara Kupiec

Szukam uniwersalnego kodu wizualnego. Bazuję na kształtach, kolorach, fakturach ludzkich i nieludzkich ciał. Monetnica maślana – rozsypane w lesie sutki. Rosnący pod moim blokiem hubiak pospolity to fałdki na moim brzuchu. Środek ściętego pnia drzewa wygląda jak sucha skóra na pięcie mojego taty. Blizna na szyi mojej dziewczyny nagle staje się pokrewna rozciętemu kapeluszowi grzyba. Niemalże automatycznie dostrzegam wizualne międzygatunkowe pokrewieństwo. Powoli zaczynam marzyć o wyjściu z antropocentrycznej perspektywy i snuję wizję świata, który ma inną skalę, kolory, żyje w innym tempie, na innych zasadach.

Autorka pracy skupia się na analizie twórczości Tatiany Czekalskiej i Leszka Golca z przełomu wieków XX i XXI. Bada początki działalności duetu, opisując wystawę Z dwóch energii dziwnie trzecia, performans Przeobrażenieniezupełne, rzeźbę Homo Anobium. Święty Franciszek 100% rzeźby oraz urządzenia, które artyści nazywają „avatarami”. Międzygatunkowy i ekologiczny wymiar prac duetu uzasadnia koncepcją „mrocznej ekologii” Timothy’ego Mortona. Przyglądając się powyższym realizacjom, autorka szuka odpowiedzi na pytanie, dlaczego pomimo innowacyjności twórczość Czekalskiej i Golca nie znalazła się w kanonie sztuki tego okresu.