Kacper Greń

W dwukanałowym wideo podejmuję temat emancypacji społecznej swojej rodziny. W 1954 r. mój dziadek Karol wyjechał ze Śląska Cieszyńskiego na studia do Warszawy. Pochodził z rodziny robotniczo-chłopskiej, ale broniąc pracy magisterskiej na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej, dołączył do rozrastającej się wtedy inteligencji technicznej. W ramach dyplomu magisterskiego wykonał projekt stumilimetrowej armaty czołgowej.

W praktycznej części pracy dyplomowej bawię się tak, jak bawiłem się w dzieciństwie: układam klocki, składam kolejkę PIKO i rysuję, starając się wyobrazić sobie procesy społeczne, które stały się udziałem mojego dziadka. Rysunek traktuję tu jako narzędzie rodzinnej emancypacji, a kolejkę jako symbol dalekiej drogi, którą przebył najpierw dziadek, a którą współcześnie, podróżując na tej samej trasie Śląsk–Warszawa, odtwarzam ja.

Moja praca dyplomowa poświęcona jest serii czterech zdjęć autorstwa Zbigniewa Libery (ur. 1959), przedstawiających martwe ciało Reginy G., jego babki. Poszukuję w niej podmiotowości Reginy tkwiącej w fotografiach: wychodzę od jej biografii zrekonstruowanej na podstawie wywiadu przeprowadzonego z artystą, a zdjęcia wpisuję w konteksty fotografii funeralnej i antropologii śmierci. Posługuję się wchodzącą w zakres historii niekonwencjonalnej perspektywą mikro-historyczną Ewy Domańskiej i wykorzystuję historię mówioną. Praca stawia pytania o status prawdy w nieweryfikowalnej opowieści o przeszłości, o etyczność fotografowania martwego ciała i o współczesny stosunek do tego typu fotografii. W ten sposób tekst lokuje się na pograniczu różnych dyscyplin humanistyki, przede wszystkim historii sztuki, historiografii i antropologii.